अनुभती

अश्याच एखाद्या शांत क्षणी आपल आवडत गाण लावाव आणि अर्जित सिंग त्याच्या त्या कशिश वाल्या आवाजात म्हणतो “तोसे नैना जबसे मिले..... बन गये सिलसिले...” आणि आपण एका वेगळ्याच विश्वात पोहचतो. जिकडे फक्त आपण असतो. बाजूला घडणाऱ्या सगळ्या घटना काही वेळासाठी एकदम बाजूला होतात. त्या शांततेत कोणीतरी अस जवळ असल्या सारख जाणवते कि आपण एकटेच गालातल्या गालात हसतो. आपण पुन्हा त्या क्षणात जातो. एकदम हरवून. त्या व्यक्तीच ते असण आपल्याला अचानक जाणवायला लागते. तो आवाज, तो स्पर्श, तो श्वास आणि जोडीला अर्जित सिंग मागून सूर लावतो. बन गये वो सिलसिले..... आयुष्यात असे काही क्षण असतात कि त्याची अनुभूती अनुभवण हे आपल्याला वेगळ्याच विश्वात घेऊन जातो. कोणीतरी अस कि ज्याच्यासोबत आपण परिपूर्ण होतो. त्याच असण हेच आपल्यासाठी सगळ काही असते. त्या क्षणातील प्रत्येक मिनिट सेकांदासारखा तर तास मिनिटासारखे वाटतात. बस त्यात राहावं पुन्हा ह्या जगात येऊच नये अस क्षणोक्षणी वाटत असते. कुठेतरी तो छोटा कटाक्ष, ओझरता स्पर्श, तो आवाज आणि ते क्षण कस आपल्या मनावर तर रोमांच उभे करतेच पण शरीरावर पण शहारे उभे करते. कारण ते क्षणच असे असतात. जिकडे आपण स्वतःला विसरून समोरच्या व्यक्तीत विरघळून जातो. जिकडे प्रत्येक क्षण अत्युच्य आनंद तर देतोच पण त्या पलीकडे एक आत्मिक समाधान. अशी अनुभूती जगावेगळी असते नाही का? तीच अनुभवण हे शब्दांन पलीकडे असते. डिव्हाईन अनुभव हाच तर असतो. ती व्यक्ती आपल्या समोर असो वा नसो. तीच अस्तित्व आपल्या इंद्रियांना जाणवलं नाही तरी आपल मन मेंदू ला आपला नोकर बनवून ते सगळ तयार करू शकते. म्हणजे ती व्यक्ती आपल्याला समोर दिसायला लागते, तिचा आवाज, तिचे शब्द आपल्याला कानात परत गुंजतात. तिचा स्पर्श आपल्याला सर्व कडे जाणवतो. तो होताना पण शरीर तसच बिथरते, तसेच शहारे उभे राहतात. तसाच श्वास पुन्हा भरून येतो. तेच डोळे आपल्याकडे बघत असतात. त्याच विश्वासाने, त्याच प्रेमाने, त्याच मायेने. आपण पण त्या व्यक्तीला समोर बघू लागतो. हे सगळ आपल्याला तितकाच उत्कट अनुभव देते. जस काही आपण त्या क्षणांना त्या व्यक्तीसोबत पुन्हा एकदा जगत आहोत. हे सगळ कधीही, कुठेही वाटू शकते. हे सगळ सेक्स पलीकडे असते. हि अनुभूती असते एका अत्युच्य पातळीची जिकडे इंद्रिय बाजूला होतात आणी मनाच्या त्या खोल विहरीत आपण इतके खोल जातो कि मेंदूचा विसर आपल्याला पडतो. जे काही होत ते आतून आणि खूप उत्कटतेने बाहेर येते. आयुष्याच्या प्रवासात असे अनुभव एकतर येत नाहीत. कारण बरेचदा आपण आयुष्य जगतो ते व्यवहारातून. मेंदू च ऐकत आपण नाती बनवतो. मनाने बनवलेली नाती मेंदू स्वीकारत नाही तर मेंदू ने बनवलेली नाती मन स्वीकारत नाही. पण कधीतरी कोणी अस येत कि जे ह्या पलीकडे मनाच्या तळाशी घर करते. त्याच्या सोबतचा प्रत्येक क्षण आपल्याला वेगळ्याच विश्वात घेऊन जातो. ते प्रेमापलीकडे असते. एका उच्च पातळीवर एका डिव्हाईन लेवल वर. कारण परमोच्च अनुभूती घ्यायला त्या व्यक्तीच आपल्या आयुष्यात असण हि गरजेच नसते. फक्त ती असते आणि आपण असतो त्या मनाच्या तळाशी. फक्त तिकडे आपल्याला जाता यायला हव. कारण मनात काही ठेवून तिकडे जाता येत नाही. ते आतून असावं लागते. तस कोणी आपल्या आयुष्यात येण आणि त्याच्यासोबत त्या तळाशी जाता येण हि अतिउच्च अनुभूतीच अनुभवण असते. कारण ती दोन मिनिट पण आयुष्यात खूप काही देऊन जातात. कारण मनाची ताकद वेगळीच आहे. एका क्षणात मेंदूचा सगळा थकवा दूर होतो. आपण आनंदी होतो. आपल्याला एकदम ताजेतवान झाल्यासारख वाटते. आपण पुन्हा बाहेर येतो न तेव्हा आपली सगळी इंद्रिय १००% क्षमतेने काम करत असतात. कोणी म्हणेल हे सगळ खरच होते का तर नक्कीच शक्य आहे. मेडीटेशन मध्ये आपणहून त्या तळाशी जायचा प्रयत्न करतो. त्याचे फायदे मेडीकल ने पण सिद्ध केलेले आहेत. पण अश्याच एखाद्या बेसावध क्षणी मनाच्या तळाशी जायची अनुभूती त्यापेक्षा जास्ती फायदे आपल्याला देते. पण त्यासाठी हव आपल मन स्वच्छ आणि नितळ. अस कोणी आयुष्यात असण कि ज्याच्यासमोर आपण आपल्या स्व ला आणि आपल्या स्वतःला विरघळून जाऊ. त्या अनुभूतीचा अनुभव घ्यायला मग अर्जित सिंग चा तो कशिश वाला आवाज पण पुरेसा असतो. कधीतरी अस अनुभूतीच अनुभवण आपण प्रत्येकाने एकदा अनुभवायला हवच.